قوانین اداره آپارتمان – قسمت اول

در سال های بعد از انقلاب اسلامی و به خصوص بعد از جنگ تحمیلی شاهد رشد سریع جمعیت و افزایش نرخ شهرنشینی در کشور بوده ایم که این موضوع باعث افزایش تعداد آپارتمان ها و مجتمع های مسکونی و رشد میزان آپارتمان نشینی شده است.

وجود قانون در هر زمینه ای موجب ایجاد نظم و از بین رفتن هرج و مرج می شود در خصوص آپارتمان نشینی و اداره آپارتمان نیز قوانینی وجود دارد که متاسفانه آشنا نبودن مردم با این قوانین موجب مشکلاتی گردیده است، برای اداره آپارتمان در ایران نیز قانونی در نظر گرفته شده که آن را با عنوان قانون تملک آپارتمان می شناسیم در سال 1347 به تصویب هیئت وزیران وقت رسید و بعدها اصلاحاتی در آن به وجود آمد.

سعی ما این است که در سلسله مطالبی شما را با این قانون و تبصره های آن آشنا کنیم.

بخش اول: مالکیت در آپارتمان

مالکیت در آپارتمان ها به دو قسمت تقسیم می شود مالکیت بخش های اختصاصی و مالکیت بخش های مشترک

بخش های اختصاصی: این قسمت ها شامل بخش هایی از بنا است که منحصرا متعلق به مالک واحد است و دیگر ساکنین حقی در این قسمت ها را ندارند.

بخش های عمومی:قسمت هایی از ساختمان که به صورت مستقیم یا غیر مستقیم مورد استفاده تمامی ساکنان آپارتمان می باشد و نمی توان حق انحصاری برای آنها قائل شد،برای روشن تر شدن این موضوع مثال هایی در خصوص بخش های عمومی آپارتمان ها در ادامه ذکر می نماییم.

اتاق سرایدار،آسانسور،راه پله،انبار عمومی،چاه های فاضلاب،لوله ها و سایر قسمت های تاسیسات ساختمان،کنتورها و تلفن مرکزی،اسکلت ساختمان،درها پنجره هایی که خارج از قسمت های اختصاصی قرار دارد،پشت بام،نمای ساختمان،محوطه ساختمان،لابی،باغچه و …. همه جزو قسمت های مشترک ساختمان به حساب می آیند.